Albumina jest podstawowym białkiem produkowanym przez komórki w wątrobie. Stanowi ok. 60% białek krwi. Do jej głównych zadań zalicza się utrzymanie odpowiedniego poziomu ciśnienia onkotycznego osocza, transportowanie hormonów, witamin, kwasów tłuszczowych, lipidów, a także leków. Albumina odpowiada również za utrzymanie stałego pH w organizmie.

Badanie przesiewowe poziomu albuminy stosuje się w diagnostyce:
- podejrzenia chorób wątroby, nerek, przewodu pokarmowego, skóry
- stanów niedożywienia, wyniszczenia (np. zła dieta – niedobory białka)
- obrzęków, oparzeń
- stanów septycznych

ALT - aminotransferaza alaninowa jest enzymem wskaźnikowym, wewnątrzkomórkowym. Poziom ALT wykonuje się przesiewowo w diagnostyce i różnicowaniu chorób wątroby, a także w ocenie postępu procesu chorobowego. Zbyt wysoki poziom ALT może wskazywać na choroby zapalne wątroby, w tym ostre lub przewlekłe zapalenie wątroby.
ALT należy do panelu prób wątrobowych, wykonywanego w kompleksowej diagnostyce wątroby lub w podejrzeniu chorób, takich jak: marskość wątroby, żółtaczka zastoinowa, nowotwory, lub alkoholowe zapalenia wątroby.

AST aminotranferaza asparaginianowa, to jedna z tzw. prób wątrobowych przydatnych w diagnostyce ostrych i przewlekłych stanów zapalnych wątroby. Enzym ten występuje w komórkach ciała, najliczniej w mięśniu sercowym, mięśniach szkieletowych i wątrobie. Wzrost poziomu AST może sugerować uszkodzenie komórek tych narządów. Badanie stężenia AST wykorzystywane jest przede wszystkim w diagnostyce chorób wątroby jak: wirusowe i toksyczne uszkodzenie wątroby, żółtaczka zastoinowa, marskość, choroby nowotworowe. W celu kompleksowej diagnostyki, obok poziomu AST zaleca się badanie poziomu ALT (aminotransferazy alanionwej), GGTP i bilirubiny.

Bilirubina jest barwnikiem żółciowym, powstającym jako produkt uboczny po rozpadzie hemoglobiny. Występuje w formie sprzężonej (związanej) i niesprzężonej (wolnej). Wydalana jest z organizmu wraz z żółcią poprzez pęcherzyk żółciowy, skąd transportowana jest dalej do jelita. Badanie poziomu bilirubiny zleca się w podejrzeniu nieprawidłowej pracy trzustki i wątroby spowodowanej nadużywaniem alkoholu, nowotworem, niedrożnością przewodów żółciowych. Wysoki poziom bilirubiny obserwuje się w przebiegu żółtaczki (tzw. żółtaczka noworodkowa w pierwszych dniach życia), w trakcie przyjmowania niektórych leków, a także doustnej antykoncepcji hormonalnej.

Fosfataza alkaliczna (ALP) - enzym obecny w większości komórek ciała, osiągający różne stężenia w zależności od miejsca występowania. Największy poziom ALP obserwuje się w kościach, wątrobie, drogach żółciowych i jelicie. Enzym ten zaangażowany jest głównie w rozwój macierzy kostnej, a także wzrost kośćca. Wyróżnia się 4 typy fosfatazy alkalicznej: jelitowy, łożyskowy (dojrzałe łożysko), nabłonkowy gonad i kostno-wątrobowo-nerkowy.

Badanie poziomu ALP znajduje swoje zastosowanie w diagnostyce chorób wątroby, dróg żółciowych, osteomalacji, choroby Pageta, nadczynności przytarczyc, guzów pierwotnych kości i przerzutów do kości, na które wskazuje wysoki poziom enzymu. Istotne jest zestawienie wyniku ALP z GGTP, które pozwala na różnicowanie chorób tkanki kostnej i cholestazy.

Podwyższony poziom ALP obserwuje się u kobiet w ciąży (uaktywnia się frakcja łożyskowa), a także u dzieci i młodzieży, ze względu na dynamiczny rozrost kośćca. 

Gamma-glutamylotranspeptydaza (GGTP) to enzym produkowany głównie w wątrobie, ale obecny także w błonie komórkowej jelit, nerek oraz trzustce. Oznaczenie poziomu GGTP jest w szczególności przydatne w leczeniu chorób wątroby, dróg żółciowych, trzustki, choroby alkoholowej oraz niektórych nowotworów.

GGTP należy do najbardziej czułych testów wątrobowych. W celach diagnostycznych najczęściej wykonywany jest z pozostałymi oznaczeniami ALT, AST i ALP, które wchodzą w skład panelu prób wątrobowych. Podwyższona norma GGTP może świadczyć o występujących nieprawidłowościach w działaniu wątroby.

W diagnostyce ciężkiej infekcji zapalenia wątroby typu B (HBV) stosuje się oznaczenie antygenu powierzchniowego wirusa wątroby typu B (HBsAg) we krwi, które pomoże ustalić wskaźnik serokonwersji pacjenta. Badania przeprowadzane są u osób chorych, w celach określenia rozwoju choroby, a także u osób zdrowych, które będą przyjmować szczepionkę przeciw wirusowi HBV w celu określenia stopnia odporności na wirus.
Wirus zapalenia wątroby typu B (HBV) uznany jest za główną przyczynę wywołującą ostre oraz przewlekłe zapalenie wątroby (WZW B).

HBV to DNA-wirus, którym można się zarazić na drodze parenteralnej, seksualnej czy perinatalnej.
Widoczne przeciwciała anty-HBs we krwi pacjenta występują w momencie zaniku HBsAg. Świadczy to o nabyciu odporności na HBV oraz o zdrowieniu chorego. W przebiegu zakażenia HBV do rozwoju przeciwciał swoistych dla antygenu HBs dochodzi zwykle w czasie 2-4 tygodni po przebyciu ostrego zapalenia wątroby oraz u 1-2% osób chorych na przewlekłe zapalenie. Dla osób zdrowych, które przyjęły szczepionkę przeciw HBV, minimalny poziom przeciwciał zapewniający odporność na infekcję wynosi 10 mIU / ml.

W diagnostyce zakażeń HCV stosuje się test przesiewowy, w którym oznaczane są przeciwciała anty-HCV swoiste dla antygenów wirusa zapalenia wątroby typu C. HCV (ang. Hepatitis C Virus) jest to wirus, który wywołuje wirusowe zapalenie wątroby typu C (WZW C). Według badań epidemiologicznych szacuje się, że co roku na świecie wirusem HCV zakażonych jest 3-4 miliony osób. Typowym zjawiskiem dla tych wirusów jest trwałe uszkodzenie wątroby, następnie marskość, włóknienie oraz rozwój nowotworu. Przeprowadzony test przesiewowy może wykryć przeciwciała ok. 3 miesiące po zakażeniu, które zwykle przebiega bezobjawowo. Dodatni wynik informuje jedynie o kontakcie z wirusem. Niestety na jego podstawie nie ma możliwości rozróżnienia zakażenia wtórnego od pierwotnego. Nie pozwala również na rozróżnienie zakażenia ostrego od przewlekłego, do którego dochodzi w około 80% przypadków. Precyzyjniejszym badaniem, które pozwoli na ustalenie ostrego zakażenia HCV, jest badanie obecności wirusowego RNA, bądź antygenu rdzeniowego.

Wirusem HCV można się zarazić poprzez: transfuzje skażonej krwi, naruszenie ciągłości tkanek (zabiegi stomatologiczne, operacje chirurgiczne, zabiegi kosmetyczne, piercing, tatuaże), w trakcie wstrzykiwania substancji odurzających.