Średnio w ciągu doby wypada 60-100 włosów, z niewielkimi wahaniami zależnymi od pory roku. Wówczas mówi się o fizjologicznym wypadaniu włosów. Łysienie objawia się znaczną utratą włosów, zdecydowanie przewyższającą dzienne normy. Proces może mieć charakter nagły lub utajony, przebieg szybki lub powolny.

W zależności od stopnia uszkodzenia mieszka włosowego łysienie dzieli się na:

• trwałe, kiedy mieszek włosowy zostaje uszkodzony, przez co włos nie odrośnie,
• odwracalne, kiedy dochodzi do odrostu włosów.

Pierwszym objawem łysienia jest nadmierna utrata włosów, przerzedzenie włosów, zmniejszenie objętości fryzury, a także pojawienie się różnej wielkości obszarów pozbawionych włosów.

U niektórych łysienie objawia się przerzedzeniem lub utratą włosów na całej powierzchni głowy, u innych rozpoczyna się na koronie i rozszerza na pozostałe partie. Czasem obserwuje się łyse zakola.

Osoby, które zmagają się z problemem łysienia czasem narzekają na ból, swędzenie, kłucie czy pieczenie w okolicy owłosionej skóry głowy. To trichodynia. Za dyskomfort odpowiadają bodźce bólowe wysyłane do mózgu przez zakończenia nerwowe, które oplatają pusty mieszek włosowy.

Łysienie może być objawem choroby układu dokrewnego, choroby o podłożu autoimmunologicznym czy choroby chronicznej (guzy, toczeń rumieniowaty). Bywa reakcją organizmu na stosowane leki (np. środki antymetaboliczne czy alkilowe) lub ostre choroby, którym towarzyszy wysoka temperatura. Może również stanowić samodzielny zespół chorobowy, a i być stanem dziedziczonym.

Do łysienia często przyczyniają się zmiany hormonalne (związane na przykład z przekwitaniem, ciążą i porodem, odstawieniem tabletek antykoncepcyjnych i zaburzeniami funkcji tarczycy). Szczególnym czasem jest ciąża. Wówczas łysienie ma związek z poziomem estrogenów.

Za łysienie może także odpowiadać promieniowanie jonizujące, przebycie radio- lub chemioterapii czy zatrucie metalami ciężkimi (arsen, ołów). Nie bez znaczenia są czynniki stresogenne, niedobory pokarmowe i spadek masy ciała, zaniedbania higieniczne, a także zbyt intensywne lub zbyt często wykonywane zabiegi kosmetyczne (koloryzacja włosów, zwłaszcza rozjaśnianie, trwała ondulacja, nadużywanie suszarek, lokówek, prostownic) oraz przewlekłe, zbyt silne wiązanie i naprężanie włosów.

Wyróżnia się wiele rodzajów łysienia. To:

• łysienie androgenowe,
• łysienie anagenowe,
• łysienie bliznowaciejące,
• łysienie całkowite,
• łysienie dynamiczne,
• łysienie dyfuzyjne,
• łysienie dziedziczne,
• łysienie w przebiegu chemioterapii,
• łysienie plackowate rzekome,
• łysienie męskie,
• łysienie neurotyczne,
• łysienie okresowe,
• łysienie poporodowe,
• łysienie plackowate,
• łysienie pospolite,
• łysienie rozlane,
• łysienie telogenowe,
• trichotillomania,
• łysienie wężykowate.

Najczęściej obserwowanym typem łysienia jest łysienie androgenowe wynikające z wrażliwości mieszków włosowych na pochodną testosteronu dihydrotestosteron (DHT). Pod jego wpływem mieszek włosowy wytwarza włosy o coraz gorszej kondycji (cieńsze i słabsze), przy czym sam ulegają zmniejszeniu. Ostatecznie mieszek wytwarza wyłącznie krótki włos, który jest pozbawiony barwnika.

Aby ustalić przyczyny łysienia, należy przyjrzeć się stanowi zdrowia pacjenta oraz historii ewentualnej choroby. Kluczowe są badania. W zależności od wskazań stosuje się różne trichoskopię, test pociągania, badanie histopatologiczne czy badania krwi.

Leczenie dolegliwości zależy od rodzaju i przyczyny łysienia. Stosuje się zarówno leczenie farmakologiczne, jak i działania chirurgiczne: przeszczepy skóry owłosionej, transplantacja włosów, przeszczepy dziurkowane, a także zabiegi fototerapii, mezoterapii igłowej czy osocza bogatopłytkowego.

Można również sięgać po domowe sposoby na wypadanie włosów. Pomóc mogą:

• maski z jajek, awokado, oleju rycynowego, siemienia lnianego lub kozieradki pospolitej,
• płukanki z octu jabłkowego lub zielonej herbaty.
• suplementy diety: zestawy minerałów (żelazo, cynk, miedź) i witamin (z grupy B, A, E),
• zbilansowana dieta zasobna w witaminy i żelazo.